Jezioro Radachowskie jest niezbyt głębokim, zbiornikiem rynnowym. Nieregularny, trudny do opisania kształt akwenu zbliżony jest do przechylonej, wydłużonej litery „S” z dwoma odgałęzieniami. Przy odrobinie dobrej woli można uznać, że przypomina on klęczącą postać z rękoma wzniesionymi do góry. Linia brzegowa charakteryzuje się dużym urozmaiceniem, czego dowodem jest obecność licznych zatok i półwyspów.
Jezioro posiada także jedną niewielką wysepkę z kępką olch, która położona jest w części południowo – zachodniej. Jego dno z reguły ma bardzo wąską ławicę przybrzeżną o przeciętnej szerokości zaledwie 2 – 5 m, która szybko przechodzi w krótki, stromy stok. Poniżej niego spadek staje się znacznie wolniejszy. Odstępstwem od tej ogólnej zasady jest kraniec południowy zbiornika, a zwłaszcza zatoka północna, gdzie jest on łagodny, W tych częściach akwenu piaszczyste na ogół dno pokrywają organiczne osady muliste, tam też rosną duże skupiska grążela żółtego i grzybienia białego.
J. Radachowskie leży w zagłębieniu terenowym o wyraźnie wykształconych i opadających zdecydowanie krawędziach, wznoszących się w bezpośrednim sąsiedztwie zbiornika przeciętnie na wysokość 6 – 7 m. Ich stoki pocięte są przez liczne dolinki erozyjne. Przeważająca większość brzegów jest twarda, sucha, zazwyczaj stroma. Najwyższe pagórki znajdują się w pobliżu południowej części brzegu zachodniego. Deniwelacja wynosi tu ponad 20 m w odległości 100 – 12 0 m od zbiornika. Część brzegów południowych oraz okolice odpływu mają charakter podmokły, często wiszarowy.
Pobrzeża J. Radachowskiego są niemal w całości porośnięte przez różnowiekowe, piękne lasy sosnowe z domieszką świerka pospolitego, jednakże bezpośrednio przy wodzie rośnie kilkumetrowy pas drzew liściastych z olchą jako dominantem, z domieszką wierzby i osiki. Są tu także wiekowe okazy dębów szypułkowych. Ols największą szerokość (60 – 70 m) osiąga w okolicach odpływu ze zbiornika. Skupiska olchy rozległe na kilkadziesiąt metrów obecne są także na podmokłych fragmentach brzegu południowo – zachodniego i południowo – wschodniego. Tutaj znajduje się piękny, bagienny fragment o charakterze puszczańskim – ujście stromego jaru z wysiękami i kobiercami wysokich paproci.
W północno – zachodnim krańcu jeziora dołączają m. in. grab, jarzębina, lipa drobnolistna, leszczyna. Dzięki temu zróżnicowaniu gatunkowemu drzew jezioro wygląda niezwykle malowniczo, zwłaszcza jesienią. Do środkowej części brzegu wschodniego zbliża się kompleks gruntów ornych, od dawna ugorowanych. Tu pomiędzy samosiejkami drzew i krzewów często śmigają dudki. Fragment brzegu w krańcu północno – wschodnim jest wykorzystany pod kąpielisko i pole namiotowe.
Jezioro Radachowskie posiada dwa krótkie, funkcjonujące głównie okresowo, dopływy. Pierwszy z nich wpada do zbiornika głębokim jarem w części środkowej brzegu wschodniego. Drugi dopływ uchodzi w krańcu północno – wschodnim, w pobliżu pola namiotowego. Akwen zasilany jest także przez przyległe do jego południowo – wschodniego końca źródliskowe obniżenie. Zbiornik ma również kontakt z wodonośnymi warstwami podziemnymi, o czym świadczy wielkość odpływu opuszczającego jezioro w jego północnym krańcu. Jest on krótkim, lewostronnym dopływem Łęczy, a przed wojną pracował na nim młyn wodny.
Jezioro posiada bardzo zróżnicowaną ichtiofaunę, co w dużej mierze należy zawdzięczać zarybieniom. Jest ono przykładem zbiornika w rybackim typie sandaczowym, choć niektóre jego części zbliżone są do typu linowo – szczupakowego. Wody akwenu zasiedla co najmniej 19 gatunków ryb. Najliczniejszą populację tworzy tu krąp, przeważając nad płocią i leszczem, tak więc potencjalnych ofiar dla gatunków drapieżnych nie brakuje. Wśród nich na pierwszy plan wysuwa się sandacz, którego pogłowie jest systematycznie odbudowywane, podobnie, jak raczej średniego okonia, pospolity jest także szczupak, występuje sum, dorodny węgorz. W zbiorniku dużo także pięknego lina, nieco mniej karasia pospolitego. Z zarybień w latach 80 i 90 – tych ubiegłego wieku uchowało się jeszcze trochę amurów białych i tołpyg pstrych, teraz już ogromnych. Znacznie więcej jest tu karpia o zróżnicowanej wielkości, z „dwucyfrowymi” okazami włącznie. Dozwolone jest wędkowanie zimą z lodu.
zdjęcie z roku 2010
W latach 60 – tych ubiegłego wieku wprowadzono tu bassa słonecznego (Lepomis gibbosus). W kilku akwenach dorzecza Odry rozradza się on naturalnie, może więc tutaj trafimy na swoją „złotą”, a raczej niezwykle kolorową rybkę. Nad brzegami jeziora znajduje się kilkadziesiąt krótkich, wędkarskich pomostów, odbudowanych w latach 2010 – 2013 przez członków Koła PZW Nr 1 Słońsk i Koła nr 3 Kostrzyn. Dzięki nim możliwe jest rozgrywanie zawodów wędkarskich nawet rangi okręgowej (łącznie jest 50 kładek), co bardzo skrzętnie wykorzystują okoliczne koła i organizują liczne zawody. W trakcie 4 godzinnych rywalizacji często wyniki indywidualne wędkarzy przekraczają 10 kg złowionych ryb. Dominującą rybą poławianą podczas zawodów jest płoć i leszczyk w granicach 40 dkg. W wielu miejscach możemy łowić bezpośrednio z brzegu. Jezioro jest udostępnione do łowienia z łodzi tylko z silnikiem elektrycznym. Połów na tym akwenie jest możliwy przez cały rok. Parking dla pojazdów mechanicznych znajduje się przy plaży jeziora, a dojazd do kładek możliwy jest tylko po uzyskaniu zgody od Nadleśnictwa Ośno Lubuskie.
Dojazd do J. Radachowskiego prowadzi z kilku kierunków – od największego Słońska odległego od akwenu w linii prostej o 3,5 km w kierunku północno – zachodnim oraz z położonych w bezpośrednim sąsiedztwie dwóch wsi – Ownic (1,7 km w kierunku N-E) i Chartowa (2,2 km S-W). Jadąc od Ownic w kierunku zachodnim na rozwidleniu za mostkiem na Łęczy skręcamy w prawo na drogę początkowo brukową, potem gruntową. Po przebyciu 800 m na następnym skrzyżowaniu wybieramy drogę środkową biegnącą najpierw skrajem lasu, a następnie zagłębiającą się w niego. Po 1,3 km natrafiamy na kolejne skrzyżowanie i skręcamy w prawo, skąd po 300 m osiągamy leśny biwak i parking.
Wybierając na rozwidleniu za mostkiem drogę na lewo w kierunku Lipienicy, Radachowa i skręcając z niej po 1,3 km w prawo dotrzemy do środkowej części brzegu wschodniego, a nieco dalej zbaczając w tym samym kierunku, do jednego z dwóch śródleśnych parkingów wyznaczonych przez Nadleśnictwo Ośno Lubuskie. Drugi znajduje się w części południowo – zachodniej akwenu – dojazd drogą gruntową z Chartowa 2,2 km na wschód od tej wsi.
Opracowano na podstawie publikacji „Między Wartą, a Pliszką czyli wędkowanie na wodach powiatu sulęcińskiego.